- CONCIO
- CONCIOGraece Ε᾿κκλησία, saepe cum Comitiis confunditur: Festo tamen proprie est Conventus, qui a Magistratu, vel a Sacordote publico per praeconem convocatur.Und verba illa A. Gellii, l. 13. c. 15. et Comitiatum et Contionem avocare, sic explanat Thysius: Comitatum avocare, est impedire, ne Comitia habeantur: Avocare vero Contionem est, contionem a Magistratu, qui eum advocavit, abducere. Hinc Cicer. Contiones saepe exclamare vidi, h. e. coetum, in Oratore. Et l. 15. Ep. ad Attic. 1. Brutus noster misit ad me orationem suam habitam in contione Capitolina, h. e. in coetu hominum, qui in Capitolio aderant. Gellius vocem hanc tria significare ait, l. 18. c. 7. locum suggestumque, unde verba fierent: teste Tulliô contra conc. Metelli, ubi ait: Escendi in contionem, concursus est populi factus. Dein coetum populi assistentis: Tandem orationem ipsam etc. Ad quem locum vide Notas Iac. Oiselii ICti. Hinc Contionari, verba in contione facere. Quod qui facturi erant, surgebant, ut ex Homeroet Cicerone eonstat: et coronam capiti imponebant, uti docet Lucianus, in Demonacte. Hic enim magnô animô et coronâ redimitus, et nitidâ veste amictus, suis calumniatoribus responsurus, in contionem cum venisset, illos hisce allocutus: Ε᾿υιὲ μὲν ὁρῶντες ἐςεφανωμὲνον ὑμεῖς ἤδη κᾀμὲ καταθύσατε, cum me sertis coronatum videatts, quim me iam sacrificatis: utrumque simul morem repraesentavit, nempe et coronandi victimas et illos qui in contione verba faciebant. Accipiebat autem, qui dicturus surgebat, coronam ab eo qui proxime dixisset. Unde Praxagora mulier, Aristophanem apud Ε᾿κκλησςαζ. postquam verba fecisset, inquit,Πρ. Ε῎ςθ᾿ ἥτις ἑτέρα πούλε ται λέγειν; Γυ. ἐγώ.Πρ. Ι῎θι δὴ σεφανοῦ.Pr. Estne alia aliqua, quae velit dicere? Mul. Ego.Pr. Ago dum coronator.Et in seqq.Γυ. φέρε τὸν ςίφανον. ἐγὼ γὰρ αὖ λέξω πάλιν,Mul. Cedo cornam. Ego enim rursus dictura sum.Quo de ritu fusius dictum supra, in voce Caput Coronatum. Neque vero ii solum Coronam ferebant, qui verba ad contionem faciebant: sed et coronae virtutis aureae, in Contione dari solebant. Quem morem exprimit Aristides λ῾ερ. Orat. 4. ubi ait, victorem, qui aureâ coronâ donandus erat, postquam a sacro Praecone ea res renuntiata esset, primo nominari, deinde coronari in Contione consuevisse. Vide quoque Liv. l. 13. et Val. Maximum, l. 1. c. 8. Plura vero hanc in rem, apud Car. Paschal. Coronar. l. 7. c. 2. ubi de Corona militari aurea: nec non supra ubi de Comitiis, et de formula Contionis dimittendae, apud Romanos infra verbo Discedite.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.